Parsza Ree: Co jest prawdziwym szczęściem?

רְאֵה (Ree / Patrz!)

Powtórzonego Prawa 11:26 — 16:17

Szczęście jest tym, czego ludzie szukają przez całe życie i są gotowi poświęcić dużo czasu, energii i pieniędzy, aby je osiągnąć. Ale czym jest prawdziwe szczęście? Czy można je znaleźć? Być może jesteście w całkowitej rozpaczy i rozczarowaniu z powodu tego, co życie zaoferowało wam dzisiaj. Być może w waszym sercu jest teraz ból i gniew – absolutne przeciwieństwo szczęścia. Biblia ma wiele do powiedzenia na temat szczęścia i tego, jak naprawdę można je znaleźć. Nasz dzisiejszy cotygodniowy rozdział poświęcony jest właśnie temu. Możecie być zaskoczeni faktem, że temat szczęścia w ogóle pojawia się w Księdze Powtórzonego Prawa. Wiele osób uważa, że ta część Starego Testamentu poświęcona jest wyłącznie przykazaniom i ostrzeżeniom, które chłodny i nieprzystępny Bóg dał starożytnej grupie ludzi nazwanych Izraelem.

Pomyślcie trochę o tych wersetach:

„Tam, przed obliczem Pana, Boga waszego, będziecie je spożywać i radować się całym waszym dobytkiem, wy i wasze rodziny, którymi ubłogosławił cię Pan, Bóg twój.” (Pwt. 12: 7)
„I będziecie się radować przed obliczem Pana, Boga waszego, wraz z synami i córkami swymi, sługami i służebnicami swymi oraz z Lewitą, który jest w twoich bramach, gdyż on nie ma działu i dziedzictwa z wami.” (Pwt. 12:12 )
„... Przed Panem, Bogiem twoim, będziesz się radował ze wszystkiego, co twoja ręka osiągnie.” (Powt. 12:18)
„... I będziesz tam jadł przed Panem, i będziesz się weselił, ty i twój dom.” (Pwt. 14:26)
„W miejscu, które wybierze Pan, twój Bóg, na mieszkanie dla swego imienia, będziesz się weselił przed Panem, Bogiem twoim, ty i twój syn, i twoja córka, i twój sługa, i twoja służebnica oraz Lewita, który mieszka w twoich bramach, i obcy przybysz, i sierota, i wdowa, którzy są pośród was.” (Pwt. 16:11)

Tylko w tym jednym fragmencie słowo „radować, weselić” pojawia się 7 razy. W powyższych rozdziałach słowa radość i wesele użyte są częściej niż w pozostałej części Pięcioksięgu. Nasuwa się pytanie: z czego Izrael powinien się tak cieszyć, że nawet niewolnicy, sieroty i wdowy mają być częścią tego wesela? Odpowiedź jest prosta. Izrael ma za co dziękować Bogu. Kiedy naród Boży przygotowywał się do wejścia do ziemi obiecanej, Mojżesz przypomniał Izraelowi, że Bóg w swoim miłosierdziu i miłości, wybrał ich i uwolnił z niewoli Egiptu, wiernie chodził z nimi, zaspokajał ich potrzeby w ciągu ostatnich czterdziestu lat na pustyni, nadał im prawa i nakazy, aby mogli prowadzić zdrowe i błogosławione życie (przepisy uwzględniały także prawa niewolników, sierot i wdów).

Jakby tego było mało, kontekst wersetów, które właśnie przeczytaliśmy mówi, że Bóg ma zamiar przyprowadzić Izraela do ich ziemi, w której będą mogli żyć i pracować jako wolni ludzie, a nie egipscy niewolnicy. Zwieńczeniem naszej parszy jest historia o tym, że Bóg zamierza usunąć wszelkie bałwochwalstwo z ziemi obiecanej, a także wybrać miejsce dla Siebie, gdzie naród będzie mógł Go uwielbiać poprzez ofiary i święta. To jest wspaniały proroczy obraz całego narodu Bożego zebranego w jedną rodzinę włączając przychodniów i niewolników; obraz ludu radującego się społecznością i czczącego swojego Boga w biblijnych świętach.

Czy pragniecie szczęścia, którego prawdopodobnie nie możecie znaleźć ani w pieniądzach, ani w przyjemnościach, czy w czymkolwiek innym, co dziś oferuje świat? Kluczem do prawdziwego i trwałego szczęścia – jest Ten, Kto jest większy od nas, Który oddał życie za nas i czeka, że zwrócimy się do Niego, aby otrzymać miłość, przebaczenie i radość — to Mesjasz Jeszua.

Nam jako Żydom i nie-Żydom idących za Mesjaszem, ten cotygodniowy fragment przypomina, że wszyscy mamy powody do radości, nawet jeśli życie czasami wydaje się trudne. Zostaliśmy wybrani, uwolnieni od bożków i grzechu, otrzymaliśmy przebaczenie i zostaliśmy przyjęci, abyśmy mogli mieć właściwą relację z Bogiem Izraela. On również wiernie zabezpiecza nasze potrzeby do dnia dzisiejszego. To bardzo ciekawe, że hebrajskie słowo „radować się” jest w trybie rozkazującym, jako polecenie, a nie uczucie, które może minąć w dowolnym momencie, dlatego w liście do Filipian 4:4 Paweł mówi: