Historyczne powody niewiary Żydów w Jeszua

W całej historii Izraela, jego religijni przywódcy rozwijali system komentarzy do Pisma Świętego, który został nazywany Ustną Torą (Ustnym Prawem) lub Talmudem. Pierwotnie, celem tego systemu, była ochrona Żydów przed naruszeniem Bożych przykazań, ale tragiczną ironią stał się fakt, że to właśnie Usta Tora nie pozwala nam dostrzec Bożej miłości i Mesjasza tak, jak pokazuje to Pismo Święte.

Kiedy byłem z posługą na Ukrainie, po raz kolejny zadano mi bardzo znajome pytanie, ale tym razem w języku rosyjskim : „Jeśli Jezus jest żydowskim Mesjaszem, a proroctwa żydowskiego Pisma Świętego są takie jasne i zrozumiałe, jak pan twierdzi, to dlaczego nasi rabini, którzy studiują Pismo, nie widzą tego?”

To jest bardzo dobre pytanie.

W rzeczywistości, proroctwa również zapowiadały częściową ślepotę Izraela w zakresie uznawania swojego własnego Mesjasza (Iz 53: 1-7). Jednak w celu znalezienia pełniejszej odpowiedzi, przyjrzymy się żydowskiej historii. I kiedy będziemy rozpatrywać kluczowe momenty historii Żydów i wpływ historycznych faktów na naród żydowski dzisiaj, niech pomoże nam to poszerzyć nasze współczucie i miłosierdzie wobec tych, którzy jeszcze nie widzą (Rz.11:31).

Istnieją trzy okresy w historii narodu żydowskiego, które należy wziąć pod uwagę:

1. Rozwój Ustnej Tory ( 516 r. p.n.e. – 70 r.)
2. Zniszczenie Drugiej Świątyni (70 r. -135 r. )
3. Prześladowanie Żydów (135 r. — do dnia dzisiejszego).

Rozwój Ustnej Tory

Kiedy naród żydowski powrócił z niewoli babilońskiej, jego duchowi liderzy włożyli wiele wysiłku, żeby podobna katastrofa więcej się nie wydarzyła. Rabini wyjaśniali, że „świętość Prawa i nasze nieposłuszeństwo Prawu, doprowadziło do wygnania”. I wtedy rabini zaczęli tworzyć i rozwijać system buforów lub inaczej „ograniczeń” – czyli Ustną Torę. Wprowadzali uzupełniające reguły, dzięki przestrzeganiu którym, ludzie mogliby „ uchronić pierwotne przykazania od naruszenia” (Talmud, Awot 1: 1).

Ograniczenia Zakonu: tradycje starców.

W „Szulchan Aruch” — kodeksie judaizmu rabinicznego we wszystkich kwestiach rytualnych i prawnych, niektóre ograniczenia dotyczące pracy w szabat wyglądają w taki sposób:

• Ten, kto przelewa ciecz w takim miejscu, gdzie ziemia jest w stanie coś urodzić, jest winny w złamaniu „prawa przeciwko obsiewaniu” (80:28)
• Brud z odzieży można zeskrobywać paznokciem albo nożem, dopóki jest jeszcze wilgotna, ale jeśli całkiem wyschnie, to nie wolno jej zeskrobywać, ponieważ można to zrównać z mieleniem (80:38).

Istnieje też bardzo wiele podobnych postanowień, obejmujących każdą sferę życia osobistego, społecznego, religijnego i zawodowego.

Jak już było powiedziane, celem tych ograniczeń, było ustrzeżenie ludzi od łamania Bożych praw, aby nie narażać się więcej na Jego gniew. Jednak rezultatem Ustnego Prawa okazało się to, że naród został odcięty od samego Pisma Świętego, i tak to wygląda do dnia dzisiejszego.

W ten sposób, ludzie nie boją się łamać Bożego prawa, ale przede wszystkim mają do czynienia z „tradycjami starców”. Wewnątrz tego systemu Żydzi nie mogą w całej pełni zrozumieć Bożej świętości i Jego miłości, bo to samo prawo Boże, które wyraża Jego święte standardy i sądy, wyraża także Jego miłość i obietnice (Pwt.7: 7-8; 18: 1 -22). A kiedy przyszedł Mesjasz, nie rozsądzano o Nim według standardów Pisma, ale według Ustnego Prawa i ludzkich tradycji.

photo — ohad*

Ci, którzy łamią szabat.

W Ewangelii Mateusza 12: 1-2 nauczyciele prawa stoją w sprzeczności z Jeszua i Jego uczniami, którzy w szabat zrywali kłosy i jedli ziarna. Choć Prawo Mojżesza bardzo jasno mówi, że jedzenie owoców z pól lub winnic, które są na twojej drodze, jest zgodne z prawem (Pwt.23:24-25). Ustne Prawo uczyniło taką czynność w sobotę — bezprawiem. Zrywanie kłosów z ziarnem przez uczniów Jeszua, duchowi przywódcy ocenili jako złamanie kilku postanowień co do szabatu:

1. Zbiorów – ponieważ uczniowie zbierali kłosy.
2. Przesiewania – ponieważ rozcierali kłosy w rękach, żeby oddzielić łuski.
3. Oczyszczania ziarna – ponieważ zdmuchiwali łuski.
4. Przemielania – ponieważ rozdrabniali ziarna, żeby można je było jeść.

Czy rzeczywiście takie zrozumienie było zgodne z zamiarem Boga, kiedy dawał przykazanie, aby przestrzegać szabatu? Nie, ponieważ zrywanie kłosów samo w sobie, niczym nie różni się od otwarcia pudełka z lunchem i zjedzenia zawartości tego pudełka, co też byłoby uznane przez rabinów za «pracę».

To tylko jeden przykład tego, jak społeczność rabiniczna, w strachu przed Bożą karą za „nieposłuszeństwo” Izraela, mogła być pochłonięta formalizmem, okazując jednocześnie obojętność wobec głodnego sąsiada. Mesjasz odpowiadał takim ludziom: „A On rzekł im: Czyż nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy był głodny, on i ci, którzy z nim byli? Jak wszedł do Domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie wolno było jeść jemu ani tym, którzy z nim byli, tylko samym kapłanom? … I gdybyście byli zrozumieli, co to jest: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary, nie potępialibyście niewinnych” (Mt. 12:3-4, 7, Oz.6:6).

Rabini nie pozwalali uczniom Mesjasza jeść, tak jak to było dozwolone Dawidowi i jego ludziom, kiedy ci byli głodni. A powinni im na to pozwolić, kierując się chociażby współczuciem.

Pan Szabatu

„Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu” (Mt.12:8) . Jako Pan szabatu, Mesjasz posiadał niekwestionowany autorytet, który powinien być wówczas uszanowany przez religijne władze, ale niestety tak się nie stało. Oceniali Go, w dużo większym stopniu zgodnie z tradycjami ludzkimi, niż Pismem Świętym. Osądzali Go według tradycji i obyczajów ludzkich, które już od 2000 lat nie pozwalają mojemu narodowi zobaczyć w Jeszua tego, kim On w rzeczywistości jest.

Nauczyciele prawa stali się „ślepymi przewodnikami ślepych” (Mt.15:14) , przez swoje tradycje ślepymi na prawdę Pisma Świętego, oceniającymi Samego Pana Słowa według swoich własnych reguł! I tak pozostaje do dzisiaj. Ograniczenia ciągle istnieją, a bez Bożego Słowa mój naród nie jest w stanie zobaczyć Tego, Kto jest Prawdą dla ich życia.

W kolejnym artykule będę kontynuować nasze rozważania, przyjrzymy się drugiemu z trzech aspektów żydowskiej historii, której wpływ nadal utrudnia rozprzestrzenianie się Dobrej Nowiny pośród Żydów.

Autor — Sam Nadler / charismanews.com
Źródło – ieshua.org
Polska — Anna Skliarenko