Parsza Chaje Sarah. Jak wiara Abrahama błogosławiła przyszłe pokolenia?

חַיֵּי שָׂרָה

Rodz. 23:1 — 25:18

W tym cotygodniowym fragmencie, opowieść o historii Abrahama dobiega końca. Prześledziliśmy jego losy od momentu powołaniu z Ur chaldejskiego i jego wędrówki do Egiptu, spotkania z Melchizedekiem, Lotem, Abimelechem i innymi. Podczas tej podróży Bóg dał Abrahamowi i jego potomstwu obietnice, które obejmują podarowanie ziemi, bycie szczególnym narodem i bycie błogosławieństwem dla całego świata. A teraz, pod koniec życia Abrahama, wszystko jest gotowe, ponieważ Bóg przygotowuje nowe pokolenie, aby mogło otrzymać obietnice. W tych rozdziałach są dwa główne wydarzenia.

Najpierw czytamy o śmierci Sary w wieku 127 lat (warto zwrócić uwagę, że jest to jedyny przypadek w całej Biblii, gdzie w ogóle wspomina się wiek kobiety). Sara była szczególną osobą. Chociaż kiedyś zaśmiała się z Bożego planu, Bóg użył jej w ważnych sprawach. Na szczęście Bóg lubi pracować z niezbyt doskonałymi ludźmi. Sara stała się protoplastą narodu żydowskiego. Abraham chciał ją uczcić godnym i należnym pochówkiem. Przebywali w Kirjat-Arba, które zgodnie z tekstem znane jest również jako Hebron. Tutaj Abraham szukał miejsca na pochówek Sary.

Abraham przybył do mieszkańców tej ziemi, do Hetytów, i poprosił ich o sprzedaż ziemi, na której chciał pochować Sarę. Hetyci natychmiast się zgodzili, a nawet zaproponowali, że oddadzą mu grobowiec za darmo. Wtedy Abraham zapytał, czy mógłby spotkać się z Efronem, synem Sochara, do którego zależała dokładnie ta jaskinia, którą chciał Abraham. Podczas spotkania Efron również zaoferował ziemię za darmo. Jednak Abraham wolał zapłacić pełną cenę i dał Efronowi za ziemię czterysta syklów srebra. Tą historię czytamy w Księdze Rodzaju 23: 19-20:

„Potem pochował Abraham Sarę, żonę swoją, w jaskini na polu Machpela naprzeciw Mamre, to jest Hebronu w ziemi kanaanejskiej. W ten sposób przeszło pole z jaskinią na nim od Chetytów do Abrahama jako jego własny grób."

Drugim głównym wydarzeniem tego cotygodniowego fragmentu jest słynna historia Izaaka i Rebeki. Abraham powierza swojemu słudze znalezienie żony dla Izaaka, ale nie spośród Kananejczyków. Dlatego sługa powraca do Mezopotamii, do miasta Nachora i podążając za Bożym prowadzeniem, znajduje Rebekę. Rebeka wraca wraz z sługą , aby spotkać się z Izaakiem, który bierze ją sobie za żonę.

Życie Abrahama dobiega końca. Sara jest pochowana, Izaak gotowy, aby dać początek nowemu pokoleniu i kontynuować linię, która doprowadzi do wypełnienia Bożych obietnic. W rodzaju 25: 9-11 opisany jest pogrzeb Abrahama:

„I pochowali go Izaak i Ismael, synowie jego, w jaskini Machpela, na polu Efrona, syna Sochara, Chetyty, naprzeciw Mamre, Na polu, które kupił Abraham od Chetytów. Tam pochowany został Abraham i Sara, żona jego. Po śmierci Abrahama błogosławił Bóg Izaakowi, synowi jego. Izaak zamieszkał przy studni zwanej Studnią Żyjącego, który mnie widzi.”

Zakup tej jaskini, był samym w sobie aktem wiary ze strony Abrahama, ponieważ była to część tej ziemi, którą Bóg obiecał Abrahamowi i jego potomkom. W Rodzaju 50:13 widzimy, że Izaak i Rebeka, wraz z Jakubem i Leą, również zostali tam pochowani. Oznacza to, że wszyscy patriarchowie wraz z ich żonami (z wyjątkiem Racheli) zostali pochowani w tym miejscu. Wiele lat później dzieci Izraela wejdą do tej ziemi w pełni, tak jak obiecał Bóg. Wiara Abrahama w Boże obietnice odnoszące się do przyszłości, pomogła mu żyć w posłuszeństwie nawet wtedy, gdy wypełnienie obietnic było wciąż bardzo odległe.

To powinno być lekcją dla nas. Przez Jeszua, głównego potomka Abrahama, Izaaka i Jakuba, możemy cieszyć się przyszłymi obietnicami Bożymi, które On nam dał. W liście do Hebrajczyków 10:23 są słowa: