בְּחֻקֹּתַי (Bechukotai / Moje ustawy)
Księga Kapłańska 26:3 — 27:34
Dlaczego naród żydowski nadal istnieje? Jak zdołał przetrwać? Może się to wydawać dziwnym pytaniem, ale w świetle dzisiejszego fragmentu Tory musimy to rozważyć. Ten cotygodniowy fragment Tory zakańcza Księgę Kapłańską listą błogosławieństw i przekleństw. Takie są warunki przymierza mojżeszowego, które Bóg zawarł z Izraelem na Synaju. Jak każde inne porozumienie lub kontrakt, to przymierze przewiduje nagrodę za wypełnienie warunków umowy lub karę za ich naruszenie. Izrael będzie błogosławiony, jeśli będzie zachowywać przymierze, a przeklęty, jeśli nie wypełni warunków. Innymi słowy, Izrael albo otrzyma Boże błogosławieństwo w ziemi (obiecanej), albo doświadczy Bożego gniewu na wygnaniu, poza jej granicami.
Na przykład w Księdze Kapłańskiej 26:3-6 Bóg zwraca się do Izraela takimi słowami:
„Jeżeli będziecie postępować według moich ustaw i przestrzegać moich przykazań i je wykonywać, to dam wam deszcze w swoim czasie właściwym, a ziemia dawać będzie swój plon i drzewo polne swój owoc. Młocka trwać będzie u was do winobrania, a winobranie trwać będzie do siewu, będziecie jedli swój chleb do syta i będziecie mieszkać bezpiecznie w swojej ziemi. Udzielę pokoju temu krajowi, będziecie spoczywać, a nikt was nie przestraszy. Wytępię dzikie zwierzęta z ziemi i miecz nie będzie przechodził przez wasz kraj.”
Ale w wersetach 32-33 Bóg ostrzega Izraela, co się wydarzy, jeśli naród będzie nieposłuszny:
„Ja sam spustoszę ziemię tak, że osłupieją nad nią wasi wrogowie, którzy na niej zamieszkają. Was zaś rozproszę między narodami i jeszcze za wami dobędę miecza, i ziemia wasza stanie się pustkowiem, a miasta wasze ruiną.”
Właśnie w świetle takich ostrzeżeń pytamy: „Dlaczego lud żydowski nadal istnieje? Jak to się stało, że powrócił do swojej ziemi? Dlaczego Bóg ich całkowicie nie wytracił z powierzchni ziemi za złamanie Jego przymierza?"
Niestety, wiemy, że Izrael złamał przymierze Mojżesza i bardzo cierpiał na własnej ziemi w czasach sędziów i podziału królestwa, aby w końcu doświadczyć wygnania do Asyrii i Babilonii, a później, po drugim zniszczeniu Świątyni, być rozproszonym po całym świecie. Bóg musiał pozostać wierny warunkom przymierza i dlatego ukarał Izrael za jego nieposłuszeństwo.
Ale czy to znaczy, że dla Izraela nie ma już nadziei? Czy naród żydowski, z powodu swojego nieposłuszeństwa, na zawsze utracił ziemię obiecaną Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi? Czyżby Bóg na zawsze zapomniał o narodzie żydowskim z powodu ich grzechów? Jak pisał Paweł w Liście do Rzymian: „Oczywiście, że nie!” (Rzym.11:1). Nadzieja dla Izraela była wtedy i jest do dzisiaj. W Księdze Kapłańskiej, oraz w paralelnym fragmencie z Księgi Powtórzonego Prawa 28-30, Bóg przepowiedział zarówno karę, jak i przywrócenie, odbudowanie narodu żydowskiego:
„Wspomnę na moje przymierze z Jakubem, a także na moje przymierze z Izaakiem, a ponadto wspomnę na moje przymierze z Abrahamem; wspomnę i tę ziemię... A jednak, gdy przebywać będą w ziemi swoich wrogów, nie wzgardzę nimi i nie obrzydzę ich sobie tak dalece, by ich wytępić i naruszyć moje przymierze z nimi, gdyż Ja, Pan, jestem ich Bogiem. I wspomnę dla nich na przymierze z przodkami, których wyprowadziłem z ziemi egipskiej na oczach narodów, aby być ich Bogiem; Jam jest Pan.” (Kapł.26:42, 44-45)
Prawdą jest, że Izrael naruszył warunki przymierza mojżeszowego i w rezultacie tego mocno ucierpiał. Jednak relacja przymierza, które Bóg ustanowił z Izraelem, zasadza się nie na warunkach przymierza Mojżesza, ale na bezwarunkowych obietnicach łaski przymierza z Abrahamem (Księga Rodzaju.15). Przymierze to, zostało później potwierdzone Izaakowi, Jakubowi i dwunastu pokoleniom (Gal 3:17), a według Pawła, nie może być ono zniesione przez Prawo Mojżeszowe, które pojawiło się 430 lat później. Bóg złożył obietnicę błogosławić Abrahama, Izaaka i Jakuba i być Bogiem ich potomków na wieki, dać im ziemię jako własność na wieki, i przez nich, błogosławić wszystkie narody poprzez Mesjasza Jeszua. Bez żadnego zobowiązania. Bez żadnych warunków.
Chociaż Izrael był nieposłuszny Bogu, a nawet teraz duża część Izraela odrzuca Mesjasza, szczególna relacja z Bogiem i darowanie ziemi z łaski — to jest to, czego nie można odebrać narodowi Izraela, nawet w ich nieposłuszeństwie. W Liście do Rzymian 11:28-29 Paweł wyjaśnia:
„Co do ewangelii, są oni nieprzyjaciółmi Bożymi dla waszego dobra, lecz co do wybrania, są umiłowanymi ze względu na praojców. Nieodwołalne są bowiem dary i powołanie Boże.”
Dlatego właśnie, mimo że Izraelici ciągle naruszali przymierze Mojżeszowe, naród żydowski nadal istnieje i powrócił do swojej ziemi. Samo istnienie Izraela jest dowodem wiecznej wierności i łaski Boga.
Źródło: oneforisrael.org
Polska: Anna Skliarenko
Последнее: 26.07. Спасибо!
