Przebywanie z Bogiem: Sukkot

Телеграм канал @ieshua.org

Wszystkie święta biblijne są prorocze, bogate w symbolikę i duchowy pokarm, zarówno dla Żydów, jak i dla nie-Żydów. Opowiadają o tym, kim jest Bóg, o naszej podróży z Nim i o Jego planach na przyszłość. Święta wiosenne mówią o przyjściu Mesjasza: Pesach jest zapowiedzią Golgoty, Święto Pierwocin — zmartwychwstania, a Szawuot zwiastuje wylanie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy. Święta jesienne symbolizują „ostatnią trąbę”, która zabrzmi, gdy powróci Mesjasz. Jom Kippur wskazuje na sąd ostateczny, a Sukkot jest ostatnim świętem, ilustrującym okres, w którym Bóg i człowiek będą mogli zamieszkać razem, jak nowożeńcy, którzy z niecierpliwością oczekiwali całkowitej jedności.

Znaczenie Sukki / Szałasu

Sukka (co oznacza przybytek lub namiot, Sukkot – liczba mnoga) przypomina nam o wędrówce narodu żydowskiego po pustyni, kiedy Bóg prowadził Izrael z niewoli do Ziemi Obiecanej.

„Będziecie mieszkać w szałasach przez siedem dni. Wszyscy krajowcy w Izraelu mieszkać będą w szałasach, aby wiedziały wasze przyszłe pokolenia, że w szałasach kazałem mieszkać synom izraelskim, gdy wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej. Ja, Pan, jestem Bogiem waszym.” (Kpł.23:42-43)

Bóg miał zamysł, nakazując Swojemu narodowi, mieszkać w tych prowizorycznych domach przez siedem dni. Chciał pomóc dzieciom Izraela zapamiętać tą szczególną części ich podróży z Nim. Czasy pustynne były intensywne i przemijające, ale był to szczególny okres budowania relacji między Bogiem a Jego ludem.

Po zawarciu przymierza na Synaju, kiedy Izrael zgodził się pójść za Najwyższym, Bóg towarzyszył narodowi żydowskiemu przez całą wędrówkę, do miejsca, które dla nich przygotował. W rzeczywistości Bóg nazywa ten czas miesiącem miodowy:

„Idź i wołaj do uszu Jeruzalemu tymi słowy: Tak mówi Pan: Pomnę na miłość twojej młodości, na uczucie czasu twojego narzeczeństwa, gdy chodziłeś za mną na pustyni, w kraju nie obsiewanym. ” (Jer.2:2)

Wiele razy w Biblii Bóg mówi o sobie jako o mężu, a o swoim narodzie — jako o swojej oblubienicy, często opłakując niewierność Izraela, jak w księdze Ozeasza. Jest to celowa metafora, której Bóg często używa, aby opisać Swoją gorącą miłość, powagę Swego poświęcenia i oddania oraz sposób, w jaki chce, abyśmy Go widzieli.

Namiot spotkania na pustyni, podobnie stanowił prototyp rzeczywistości świętej Świątyni Boga w niebie. Te rzeczy są cieniami, typami i są tymczasowe i przemijają, ale mówią o ogromnej i trwałej rzeczywistości, która nadejdzie. Kilka razy w Piśmie Świętym Bóg oferuje miejsce zamieszkania i ochronę. Schronienie i baldachim — chupę. On nas przyprowadza do Swojego świątecznego stołu, a Jego sztandarem nad nami jest miłość.

Znaczenie chupy / weselnego baldachimu

Słowo chupa oznacza „przykrycie” lub „ochronę” i jest symbolicznym dachem, osłaniającym parę młodą podczas ceremonii zaślubin. Właśnie pod chupą pan młody ofiarowuje narzeczonej obrączkę. Baldachim symbolizuje dom pana młodego, do którego zapraszana jest panna młoda. Tak więc podczas żydowskiej ceremonii ślubnej młodzi stoją pod chupą — symbolem stałego i prawdziwego domu oblubieńca, a panna młoda w Pieśni nad Pieśniami opowiada o zaproszeniu do komnat swojej miłości. Podobnie jak sukka, to tymczasowe schronienie symbolizuje dom, w którym panuje wielka radość i intymna przyjaźń.

Na żydowskich weselach radość jest traktowana bardzo poważnie! To samo dotyczy święta Sukkot. To jedyne święto, w którym mamy nakaz, aby się radować!

„Będziesz obchodził Święto Namiotów przez siedem dni po zebraniu plonów z twego klepiska i tłoczni. W to święto będziesz się radował ty, syn twój i córka, sługa twój i niewolnica, a także lewita, obcy, sierota i wdowa, którzy żyją w twoich murach. Przez siedem dni będziesz świętować ku czci Pana, Boga swego, w miejscu, które sobie obierze Pan, za to, że ci błogosławi Pan, Bóg twój, we wszystkich twoich zbiorach, w każdej pracy twych rąk, i abyś był pełen radości.” (Pwt.16:13-15)

Związek między radosnym biesiadowaniem w Szałasie w Święto Namiotów , a radością pod ślubną chupą, zauważają rabini — (Traktat Sukka 25b) zwalnia biesiadników przyjęcia weselnego z obowiązku radowania się w sukkot podczas uczty:

„Jaki jest powód? Ponieważ powinni się radować ... Nie może być większej radości, od tej pod baldachimem weselnym... Prawdziwa radość nie istnieje poza miejscem uczty.”

Podobnie obłok, który chronił Izraelitów w ciągu dnia, podczas ich przebywania na pustyni, jest związany z tym baldachimem:

„Pod obłokiem chupy i w cieniu sukki, Izrael będzie przebywał ze swoim Bogiem.” [1]

W myśli rabinicznej, wesele kojarzy się z największą radością. Ale związek między radosnym czasem w szałasie i niepohamowaną radością chupy ma doskonały sens. Właśnie na to wskazuje Święto Sukkot. To nasza radość — ostateczna uczta weselna Baranka Bożego i jego nieskazitelnej narzeczonej.

Zaproszenie na ślub

W Ewangelii Mateusza 22 Jeszua mówi o najważniejszym weselu — na końcu czasów, a Objawienie Jana odsuwa zasłonę najlepszej i najbardziej radosnej uczty weselnej, jaką ludzkość kiedykolwiek znała:

„I usłyszałem donośny głos z tronu mówiący: Oto przybytek Boga między ludźmi! I będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi. I otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie; ani smutku, ani krzyku, ani mozołu już nie będzie; albowiem pierwsze rzeczy przeminęły.” (Obj.21:3-4)

Jako istoty ludzkie nie możemy pochwalić się czymkolwiek, co zamierzamy zrobić w przyszłości, ponieważ nie mamy pojęcia, co się wydarzy. Ale Bóg może z absolutną pewnością powiedzieć, co będzie. Wszystkie Jego święta nazywane są w Biblii moedim. Słowo moed oznacza „wyznaczony czas”, coś, co ma się wydarzyć. W rzeczywistości namiot spotkania, w języku hebrajskim nosi nazwę „ohel hamoed” — namiot wyznaczonego spotkania! Taki jest cel Boga i to jest nasze przeznaczenie — mieszkać razem z Nim w doskonałej jedności, w miejscu, które dla nas przygotował. Takie jest cudowne znaczenie Święta Namiotów. Zajrzeliśmy na ostatnią stronę wspaniałej opowieści o Bożym odkupieniu.