Jeszua przekazuje władzę rabinów

Телеграм канал @ieshua.org

Jedna z odpowiedzi, którą otrzymałem na mój ostrzegawczy komentarz dotyczący utworzenia nowego Sanhedrynu i budowy trzeciej Świątyni, była taka, że musimy być posłuszni rabinom, ponieważ to oni otrzymali od Boga władzę nad narodem żydowskim. To nie pierwszy raz, kiedy spotykam się z taką opinią. Opiera się ona na fragmencie z 23 rozdziału Ew. Mateusza, w którym Jeszua mówi tak:

„Wykładem praw Mojżesza zajęli się znawcy Prawa i faryzeusze. Przestrzegajcie zatem wszystkich zasad, które wam podają, lecz z nich samych nie bierzcie przykładu, bo tego, co głoszą, sami nie stosują.” (Mat. 23:2-3)

Miejsce Mojżesza

Chodzi tu o to, że pomimo niewiary, znawcy Prawa „zasiadają na miejscu Mojżesza” i dlatego należy ich słuchać. Wyrażenie „miejsce Mojżesza” wydaje się wskazywać na pozycję władzy, którą Mojżesz miał w społeczności. Jak pamiętacie, został on sędzią narodu żydowskiego. Całymi dniami „zasiadywał” (stąd określenie “miejsce Mojżesza”), rozstrzygając spory Żydów:

„Następnego dnia Mojżesz zasiadł, aby rozstrzygać sprawy ludu. Ludzie stali przed Mojżeszem od rana do wieczora.” (Ks. Wyjścia 18:13)

Użyte w Mat.23:2 - greckie słowo (kathizó), odnoszące się do tych żydowskich przywódców, „zasiadających na miejscu Mojżesza”, występuje też w 1 Kor.6:4 i oznacza „mianowanych sędziów”. W wielu przypadkach sama koncepcja zasiadania na miejscu lub tronie była alegorią do sprawowania władzy (1 Król. 1:35, 46; 2 Król. 15:12; Psalm 132:12).

Praca sędziego okazała się dla Mojżesza zbyt przytłaczająca, więc za radą swojego teścia — Jetry postanowił powołać innych mężczyzn, którzy mieli wspierać go w służbie. Taką grupę, za czasów Jeszui nazywano Sanhedrynem. Samo słowo „Sanhedryn” oznacza „siedzący razem; wspólne posiedzenie”, tak jak w przypadku rady sędziowskiej. W każdej synagodze znajdowało się tak zwane „miejsce Mojżesza”, na którym zasiadał jeden spośród wybranych autorytatywnych nauczycieli.

Owszem, Jeszua uznał ich autorytet do osądzania. Oczywiście, krytykował ich postawę w dalszych fragmentach 23 rozdziału, używając przy tym najostrzejszej retoryki jaką możemy znaleźć gdziekolwiek w czterech Ewangeliach. Widzimy więc, że przyszedł czas na zmianę!

Zmiana warty

Wygląda na to, że Nowe Przymierze ustanawia nowy system władzy. Jeszua odbiera ją Sanhedrynowi i przekazuje swoim apostołom. Nic więc dziwnego, że kilka pierwszych rozdziałów Dziejów Apostolskich ukazuje toczącą się walkę o władzę pomiędzy faryzeuszami, a żydowskimi apostołami. Dla jasności, apostołowie jedynie wypełniali słowa Jeszua, głosząc Jego Królestwo. Sanhedryn zareagował na to przemocą wobec nich. Rozgrywała się duchowa wojna.

W Nowym Przymierzu są co najmniej cztery miejsca, w których Jeszua potwierdza to przekazanie władzy.

Związywanie i rozwiązywanie

W 16 rozdziale Ew. Mateusza Jeszua powierza swoim uczniom klucze do Królestwa i zaczyna objawiać to, co Paweł później określa tajemnicą eklezji (Kościoła), czyli Jednego Nowego Człowieka.

„A ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go. I dam ci klucze Królestwa Niebios; i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.” (Mat. 16:18-19)

Jeszua mówi o tej nowej rzeczy, którą On zbuduje – o wspólnocie Jego naśladowców, począwszy od Piotra i Swoich uczniów. Zgromadzenie to będzie rosnąć i wejdą do niego inne narody.Słowa „związywanie i rozwiązywanie” – powszechnie odnoszone są do wypędzania demonów, choć w rzeczywistości Jeszua miał na myśli władzę wyższych i niższych izb Sanhedrynu. Były to terminy prawne nawiązujące do interpretacji żydowskiego prawa. Jeszua używa słowa „klucze”, które wyraźnie wskazują na władzę i autorytet. Widzimy, że ta władza wykorzystana jest przez apostołów po raz pierwszy poprzez „związywanie” w 1 rozdziale Dziejów, w którym czytamy o przyłączeniu do grona uczniów nowego apostoła — Macieja. Powtarza się wiele lat później, w wydarzeniach opisanych w 15 rozdziale Dziejów, gdy apostołowie decydują, że poganie mogą odziedziczyć Królestwo bez konieczności stawania się Żydami.

„Kiedy Jeszua mówił o związywaniu i rozwiązywaniu, nie miał na myśli walki duchowej. Ludzie, z którymi rozmawiał rozumieli, że wyjaśniał im, co było zgodne z nauką Tory, a co nie. Ta kwestia związywania i rozwiązywania nie była czymś nietypowym dla Jeszui. Ludzie byli z tym całkowicie obeznani, ponieważ tym sposobem rabini sankcjonowali coś lub zakazywali czegoś, odnosząc to do nauk Tory.” (Lonnie Lane)

Wystarczy dwoje

Następnie w Ew. Mateusza 18, Jeszua wspomina o tym jeszcze raz i dodaje:

„Zaprawdę powiadam wam: Cokolwiek byście związali na ziemi, będzie związane i w niebie; i cokolwiek byście rozwiązali na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie. Nadto powiadam wam, że jeśliby dwaj z was na ziemi uzgodnili swe prośby o jakąkolwiek rzecz, otrzymają ją od Ojca mojego, który jest w niebie. Albowiem gdzie są dwaj lub trzej zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich.” (Mat. 18:18-20)

Zgodnie z prawem żydowskim, aby móc zorganizować jakiekolwiek spotkanie religijne, musi być na nim obecnych minimum dziesięciu dorosłych mężczyzn (czyli pełnoletnich wobec prawa żydowskiego, a więc po Bar Micwie). To tak zwany Minjan. Pamiętam, jak w mojej szkole religijnej, jeden mężczyzna często zabierał dwóch chłopaków z naszej grupy na wieczorną modlitwę, ponieważ nie było tam wymaganych dziesięciu mężczyzn. Byliśmy niezwykle podekscytowani, kiedy mogliśmy wyjść z klasy! Ale tutaj Jeszua mówi: „Nie, jeśli zaledwie dwóch lub trzech z was zgromadzi się w moje imię, tam Ja będę z wami”.

Odebranie i przekazanie

W rozdziale 21 Ew. Mat., Jeszua wyjaśnił, w jaki sposób Sanhedryn nadużywał swojej władzy i odrzucał proroków. Ostatecznie odrzucili także Syna Bożego.

„Dlatego mówię wam, że Królestwo Boże zostanie wam zabrane. Otrzyma je naród, który wyda jego owoce” (Mat. 21:43)

Ten fragment jest nieprawidłowo wykorzystany do krzewienia tzw. teologii zastąpienia. Jeszua nigdy nie mówił, że zabiera władzę Izraelowi, ale jedynie przywódcom religijnym. Dalej czytamy: „gdy arcykapłani i faryzeusze wysłuchali jego podobieństw, zrozumieli, że o nich mówi” (w.45). Wynika z tego, że oni wiedzieli, że nie chodzi tutaj o cały Izrael lub o naród żydowski, ale tylko o nich samych, czyli o „arcykapłanów i faryzeuszy”. Następnie, w Mat. 28, Jeszua mówi o przyszłych żydowskich apostołach:

„A Jezus przystąpiwszy, rzekł do nich te słowa: Dana mi jest wszelka moc na niebie i na ziemi. Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata.” (Mat. 28:18-20)

Jeszua mówi, że otrzymał wszelką władzę. Oznacza to, że może ją odebrać komukolwiek zechce i dać ją komu zechce. Zabiera ja Sanhedrynowi i przekazuje Swoim uczniom. Częścią tej władzy było nauczanie i interpretowanie Pism. Podobnie jak władze Kościoła Katolickiego od wieków zakazywały swoim wierzącym samodzielnego czytania Biblii (wmawiano im, że aby wykładać znaczenie Biblii potrzebny jest do tego upoważniony duchowny), naród żydowski był (i nadal jest) zbyt zależny od rabinów, upoważnionych do wykładania im Pisma. Gdybym dostawał monetę, za każdym razem, gdy słyszę od jakiegoś napotkanego Żyda zdanie: „Jeśli Jezus byłby Mesjaszem, mój rabin by w Niego wierzył”, to zebrałbym masę monet! Poświęćcie trochę czasu na przeczytanie 3. rozdziału Listu do Efezjan. Paweł objawia w nim tajemnicę, „zakrytą dla wcześniejszych pokoleń” (werset 5), mówiącą o tym, że Bóg stworzył coś nowego, czyniąc Jednego Nowego Człowieka z Żydów i pogan. Ten Nowy Człowiek potrząśnie światem, ale do tego potrzeba nowej struktury władzy.

I dlatego Jeszua spędził trzy i pół roku na szkoleniu uczniów. Ci żydowscy mężczyźni zrobili więcej w ciągu kilku lat niż rabini od czasów Mojżesza! Nawet ich wrogowie to rozpoznali.