Parsza Bemidbar: Czy cel życia jest ważniejszy niż ścieżka życia?

בְּמִדְבַּר (Bemidbar / Na pustyni)
Liczb 1:1 — 4:20

Czy cel życia jest ważniejszy niż sama droga przez życie? W tym tygodniu fragment Tory zaczyna się od słów: „Pierwszego dnia drugiego miesiąca w drugim roku po wyjściu z ziemi egipskiej przemówił Pan do Mojżesza na pustyni Synaj w Namiocie Zgromadzenia tymi słowy...” Zgodnie z tym wersetem, Izraelici przebywali u stóp góry Synaj przez rok. Nadszedł w końcu czas, aby zwinąć obóz i wyruszyć  do „ziemi obiecanej”. Ten cotygodniowy fragment, na który składają się cztery pierwsze rozdziały Księgi Liczb, rozpatruje zagadnienia kluczowe dla wędrówki Izraela: Kto będzie walczyć w armii izraelskiej? Kto będzie składał Przybytek i rozkładał go ponownie? W jakiej kolejności plemiona będą rozlokowywać się wokół Przybytku?

Te rozdziały dają nam ważną lekcję duchową: istota życia z Bogiem nie zawiera się jedynie w osiągnięciu ostatecznego celu, ale też w samej ścieżce, w drodze przez którą przechodzimy i dochodzimy do ostatecznego celu.

Niestety, pierwszy etap podróży Izraela przez pustynię ku górze Synaj, nie przebiegł zbyt byt dobrze. „Chcę pić! Chcę jeść! Tęsknię za Egiptem!” W następnych tygodniach zobaczymy, że drugi etap podróży Izraela będzie jeszcze gorszy. Wydaje się, że miejsca pustynne w naszym życiu ujawniają to, co w nas najgorsze. Mój przyjaciel, pastor, powiedział mi, że głosi jedynie „teologię  pasty do zębów”. Za każdym razem, gdy naciskasz na tubkę, zawartość wychodzi na wierzch! Zła wiadomość jest taka, że ​​to, co wydobywa się z nas na pustyniach życia, naprawdę w nas tkwi. Podróż Izraela przez pustynię jest duchowym zwierciadłem dla nas wszystkich.

Jeśli wędrówka Izraela przez pustynię do „ziemi obiecanej” była naznaczona ciągłymi porażkami, to jaką my możemy mieć nadzieję? Jak dobrze byłoby znaleźć kogoś, kto mógłby przejść tą pustynną drogę zamiast nas! Ten cotygodniowy fragment Tory, zwraca naszą uwagę (choć bardzo subtelnie) na ostateczne rozwiązanie przez Boga problemu przetrwania na pustyni. Czy zauważyłeś, że plemię Judy pojawia się w najbardziej żywych i nieoczekiwanych miejscach w całej historii Tory? Na przykład przedostatni rozdział Księgi Rodzaju mówi o przyszłym Królu z pokolenia Judy, który przyniesie błogosławieństwa Izraelowi i wszystkim narodom. Pokolenie Judy pojawia się również na stronach Księgi  Wyjścia, kiedy Besaleel z plemienia Judy zostaje wybrany przez Boga do budowy najważniejszego w historii namiotu.

Dalej, w Księdze Wyjścia, pokolenie Judy znowu znajduje się w centrum uwagi: Bóg stawia to plemię tuż przed wejściem do Przybytku! Czytamy:

„Od strony wschodniej stanie obozem pod sztandarem swojego obozu plemię Judy według swoich zastępów. Wodzem zaś synów Judy będzie Nachszon, syn Amminadaba.” (Lb.2: 3)

A jakie plemię wybrano, aby poprowadzić kampanię do „ziemi obiecane”’?  Zajrzyjcie do rozdziału 10 i przekonajcie się, czy wasze przypuszczenia są prawidłowe.

Dlaczego Bóg utrzymuje plemię Judy w centrum uwagi? Ponieważ Juda odgrywa szczególną rolę w odkupieńczej Bożej historii. Centralne miejsce Judy w Torze, wskazuje na Boży sposób osiągnięcia ostatecznego zwycięstwa na pustyni. Chociaż Izrael nie ufał Bogu podczas wędrówki, Bóg ostatecznie postawił jeszcze jednego Izraelitę z  pokolenia Judy, Który podobnie jak Izrael, został wyprowadzony z Egiptu (Mat.2), Który podobnie jak Izrael, przeszedł przez wody (Mat.3), Który w odróżnieniu od Izraela, w pełni dowierzał Bogu i pokonał diabła na pustyni (Mat. 4). Kiedy stawiamy plemię Judy w najbardziej honorowym miejscu w obozie naszego życia, przyjmując jego najdostojniejszego reprezentanta , wtedy zwycięstwo Jeszua nad diabłem na pustyni i Jego zwycięstwo nad samą śmiercią, staje się naszym zwycięstwem!

Źródło: oneforisrael.org
Polska: Anna Skliarenko