Parsza Dewarim: Czy następne pokolenie nauczy się tej lekcji?

דְּבָרִים (Dewarim / Słowa)

Powtórzonego Prawa 1:1 — 3:22

Stojąc na ziemi Moabu, po czterdziestu latach wędrówki i niezliczonych próbach, dzieci Izraela w końcu zbliżyły się do Ziemi Obiecanej. Mojżesz zgromadził drugie pokolenie Izraelitów — tych, którzy urodzili się na pustyni, oraz Jozuego i Kaleba — jedynych, którzy przeżyli z pokolenia Exodusu. Wszyscy zebrani mogli usłyszeć słowa Pana po raz ostatni przed wejściem do Kanaanu. W czterech mowach  i jednej proroczej pieśni, Mojżesz starał się przygotować naród do opanowania ziemi i pilnego podążania drogami Adonai. Nasz cotygodniowy rozdział to początek pierwszego przemówienia Mojżesza, w którym wspominał historię przybycia do tego miejsca. Główną kwestią dla Mojżesza jako lidera i dla nas jako czytelników jest: „Czy następne pokolenie nauczy się tej lekcji? A może skończą podobnie jak ich ojcowie, w nieposłuszeństwie Bogu i nie będą mogli cieszyć się Jego błogosławieństwami?”

Od pierwszego przemówienia i przez całą księgę  widzimy, że Mojżesz starał się zmotywować nowe pokolenie Izraelitów, aby uczyli się na błędach swoich ojców i szczerze naśladowali Boga. Mojżesz robił to w bardzo interesujący sposób. Widać to na przykład, kiedy wyliczał wydarzenia z przeszłości,  przemawiając do ludzi bezpośrednio, tak jakby oni sami byli obecni na Synaju i podczas innych wydarzeń na pustyni. Na przykład w Księdze Powtórzonego Prawa 1:6 mówi: „Pan, nasz Bóg, przemówił do nas na Horebie: Już dosyć waszego pobytu na tej górze.”  Dalej w wersecie 9: „W owym czasie rzekłem do was: Nie mogę już sam was nosić.”  w wersecie 19:  „Potem wyruszyliśmy od Horebu i przeszliśmy całą tę wielką i straszną pustynię...” Tak więc, chociaż nie byli oni osobiście obecni podczas tych wydarzeń, Mojżesz używając bezpośredniego zwrotu wprowadził lud w doświadczenie ich ojców, aby zobaczyli swoje pokolenie jako kontynuacje historii, która rozpoczęła się czterdzieści lat temu podczas wyjścia z Egiptu, a nie jako początek nowej historii.

Chciał również, żeby uświadomili sobie, że oglądają  wypełnienie dawnych obietnic danych przez Boga Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Na przykład w Powtórzonego Prawa 1:8 jako obietnicę wymienił ziemię, a dalej w wersetach 1:10-11 powiedział o tym nowym pokoleniu jako o wypełnieniu obietnicy danej Abrahamowi, że jego potomstwo będzie liczne jak gwiazdy na niebie. Chciał, aby zobaczyli swoją rolę w tej historii, aby poczuli swój przywilej i odpowiedzialność za dobre zakończenie Bożej opowieści.

Bardzo często postrzegamy siebie i swoje dzieci jakbyśmy rozpoczynali całkowicie nowe dzieje, zapominamy, że jesteśmy częścią starożytnej historii, która rozpoczęła się w ogrodzie Eden, i mamy również przywilej przyczynić się do jej finału. Po przytoczeniu wszystkich wspaniałych przykładów wiary w historii Izraela, rozdział 11 Listu do Hebrajczyków kończy się słowami:

„A wszyscy ci, choć dla swej wiary zdobyli chlubne świadectwo, nie otrzymali tego, co głosiła obietnica, ponieważ Bóg przewidział ze względu na nas coś lepszego, mianowicie, aby oni nie osiągnęli celu bez nas.” (Hebr.11:39-40)

Innymi słowy, wszyscy wielcy mężowie i kobiety wiary zaczęli to, co my musimy zakończyć. Jedni otrzymali obietnicę zbawienia, która zaczęła się rozwijać dwa tysiące lat temu i która wciąż wypełnia się w naszym życiu dzięki wierze w Jeszua. Innym zostało powiedziane, że pewnego dnia Izrael powróci do swojej ziemi, a ostatecznie do Boga, i widzimy jak ta obietnica wypełnia się ta w naszych czasach, kiedy coraz więcej Izraelitów zwraca się do wiary w swojego Mesjasza. Być może również inne obietnice dane dawno temu spełnią się w naszych czasach, a prastare proroctwa wypełnią się dosłownie na naszych oczach.

Ale pytanie brzmi: „Czy odnajdziemy swoje miejsce w kontynuowanej Bożej  historii i czy będziemy pracować nad przybliżeniem jej szczęśliwego zakończenia, czy też odizolujemy się od naszej przeszłości i będziemy próbować napisać nową historię?” Księga Powtórzonego Prawa jest zaproszeniem do połączenia się ze swoją przeszłością, wyciągnięcia z niej lekcji, a następnie zajęcia miejsca w teraźniejszości, w ciągle trwającej Bożej historii.

Źródło: ieshua.org od oneforisrael.org
Polska: Anna Skliarenko