Parsza Kedoszim: Czy naprawdę jesteś święty?

קְדֹשִׁים (Kedoszim / Świętość )

Księga Kapłańska 19 – 20

Co to znaczy być naprawdę świętym? Czy to ma w ogóle jakieś znaczenie? Czy jest to tylko religijne słowo, które słyszymy od czasu do czasu, albo czy my jako ludzie naprawdę możemy żyć świętym życiem? Są to bardzo ważne pytania, które każdy człowiek zadaje sobie w pewnym momencie swojego życia. Najważniejsze pytanie: „W jaki sposób możemy odnaleźć w tym prawdę?” Dla narodu Izraela, kwestię świętości podjął sam Bóg w Księdze Kapłańskiej. W dzisiejszym fragmencie Tory znajdujemy stwierdzenie:

„I przemówił Pan do Mojżesza: Mów do całego zboru synów izraelskich i powiedz im: Świętymi bądźcie, bo Ja jest święty, Pan, Bóg wasz.” (Kapł.19:1-2).

Widzimy, że Bóg jest bardzo zaniepokojony faktem, że Izrael jako naród wybrany zostawił swoje powołanie, dane wiele lat temu Abrahamowi. Istotą tego powołania jest, że w nim „ będą błogosławione… wszystkie plemiona ziemi.” (Rodz.12:3). Bóg Izraela pragnie widzieć Swój naród idący z wiarą, potwierdzoną uczynkami, pokazuje więc w tych rozdziałach w detalach, jaki powinien być święty naród. Bóg zgłębia kwestie sprawiedliwości społecznej, bałwochwalstwa, porządku rodzinnego, troski o ubogich i przychodniów, stosunków międzyludzkich, zakazanych stosunków seksualnych, podstawowych zasad zdrowego życia codziennego, a nawet higieny. Oprócz oczywistych przepisów mających na celu zachowanie duchowego, psychicznego i fizycznego zdrowia Izraela, Bóg uczy swój naród, że muszą zmienić swój sposób myślenia, który nabyli w ciągu ostatnich 400 lat niewolniczego życia w pogańskim Egipcie, i stać się takim narodem, który będąc związany ze świętym imienia Boga, wypełni swoje powołanie, aby być światłem dla ludzi.

Ale dlaczego w kolejnych rozdziałach nie czytamy, że Izrael żył szczęśliwie przez kolejne lata? Przez wieki Biblia uczy nas, że nawet dla narodu Izraela (narodu wybranego przez Boga) problemem było żyć świętym życiem. W rezultacie naród wybrany został osądzony i wydalony ze swojej własnej ziemi obiecanej. Ale dlaczego? Dlaczego Izraelowi tak trudno było pozostać świętym? W Księdze Jeremiasza 17:9 znajdujemy wyjaśnienie:

„Odstępne jest serce, bardziej niż wszystko inne, i zepsute, któż może je poznać?”

Sednem problemu jest kwestia serca! Izrael rzeczywiście był wyzwolony zewnętrznie z niewoli egipskiej, ale aby stać się znakiem dla ludzkości, narodowi temu w ciągu swojej historii przyszło zademonstrować, że niewola grzechu w sercu — to właśnie ten problem, z którym trzeba się uporać.

Wiedząc, jak zwodnicze jest ludzkie serce, moglibyśmy założyć, że ludzie łatwo zaakceptują fakt swojej grzeszności i braku świętości. A jednak nie! Serce jest „całkowicie zepsute”. Podam pewien przykład tego, jak to wszystko może być skomplikowane, prawdopodobnie będziecie tym bardzo zaskoczeni. Dzisiaj w wielu kręgach religijnych, Żydzi wierzą, że nie mają grzechów, i że Izrael nie potrzebuje odkupienia za grzechy, ponieważ jest ludem wybranym przez Boga, a zatem nie potrzebuje żadnego odkupienia grzechów! Jak zatem można żyć świętym życiem? Rozwiązanie podaje prorok Jeremiasz (Jer.31:31-35): nowe przymierze da nowe serce! To przymierze zostało dane przez życie, śmierć i zmartwychwstanie Mesjasza Jeszua! On jest w stanie dać nam nowe serce, którego pragnieniem będzie – być świętym dla Boga.

Dla wielu Żydów, którzy stykają się z proroctwem podanym w Jer.31:31-35, jest to punkt zwrotny w uświadomieniu sobie, że potrzebne jest nowe przymierze, aby rozwiązać problem z sercem. Jako Żydzi i poganie, którzy uwierzyli w obiecanego Mesjasza, możemy śmiało zaświadczyć, że nasze odkupienie od grzechu i jego mocy nad nami, przyszło wtedy, kiedy Mesjasz zmienił nasze serca i napełnia nas Duchem Świętym. Bycie świętym, to nie nasze próby zadowolenia Boga i poprawienie Mu samopoczucia, ale pozwolenie Jego Duchowi Świętemu, aby wypełnił całe nasze jestestwo i doprowadził nas do życia w świętości, która wykracza poza nasze własne siły i zdolności. Z Mesjaszem Jeszua przykazania Boga — już nie znaczą „zrób to” lub „nie rób tego”. Duch Boży w nas obiecuje, że z nowym sercem, wolni od niewoli grzechu, „będziemy to robić” albo „nie będziemy tego robić” z prawdziwego pragnienia. I to jest esencja prawdziwej świętości w oczach Boga.