Parsza Szmot: Czy w płonącym krzewie był Mesjasz?

שְׁמוֹת (Szmot / Imiona)

Wyjścia 1:1 — 6:1

Dzisiaj przyjrzymy się pierwszemu rozdziałowi Księgi Wyjścia o nazwie „Imiona” — takim słowem rozpoczyna się pierwsze zdanie w księdze: „Oto imiona ...” i wymieniane są imiona synów Izraela, którzy przybyli do Egiptu. Skoncentrujemy się na słynnym spotkaniu Mojżesza z żywym Bogiem na pustyni w płonącym krzewie, który jednak nie spłonął (Wyj.3). Czy w tym płonącym krzewie był Mesjasz?

Najpierw trochę o samym Mojżeszu. Drugi rozdział Księgi Wyjścia opisuje szczególne okoliczności jego narodzin i wychowania w pałacu faraona. W tym czasie Egipt był światowym liderem — nie tylko politycznie, ale także w dziedzinie nauki i technologii. Mojżesz otrzymał najlepsze wykształcenie na ziemi, będąc przygotowanym do objęcia przywództwa nad Bożym narodem. Co więcej, Józef Flawiusz podaje, że Mojżesz był dowódcą armii faraona, i dokonywał chwalebnych zwycięstw. Ale wszystkie te ludzkie osiągnięcia pierwszych czterdziestu lat życia Mojżesza nie wystarczały do wykonania pracy duchowej. Mojżesz potrzebował kolejnych czterdziestu lat w odosobnieniu na pustyni, by duchowo przemienić swoje życie i stać się mężem Bożym, który mógł być użyty do Bożych celów. Właśnie wtedy spotykamy się z nim, w doskonałym Bożym czasie, w wieku osiemdziesięciu lat.

Bóg nie objawiał się Swojemu narodowi przez 430 lat, a teraz objawił się Mojżeszowi:

„Wtem ukazał mu się anioł Pański w płomieniu ognia ze środka krzewu; i spojrzał, a oto krzew płonął ogniem, jednakże krzew nie spłonął.”(Wyj.3:2)

W żydowskiej i chrześcijańskiej tradycji, krzew sam w sobie symbolizuje Izrael, — skromną roślinę pośród innych narodów, która znajduje się w ogniu, ale z Bogiem pośród siebie i dlatego się nie spala.

Płonący ciernisty krzew nie jest niezwykłym zjawiskiem na pustyni. Takie krzaki czasami spontanicznie zapalają się podczas upału na pustyni. Jednak ten krzew był niezwykły, ponieważ chociaż się palił — nie spłonął. Zauważcie, że „Anioł Pański” był pośrodku krzewu, w płomieniach ognia. Pan też jawił się w ogniu, kiedy zawierał Swoje przymierze z Abrahamem w Księdze Rodzaju 15. Przebywał też w słupie ognia, gdy wyprowadzał Izrael z Egiptu (Wyj. 13:21; 14:19;24). Kim jest ten „Anioł Pański”? Wkrótce odpowiemy na to pytanie.

Ten płonący krzew przyciągnął uwagę Mojżesza i Mojżesz podszedł bliżej. „Gdy Pan widział, że podchodzi, aby zobaczyć, zawołał nań Bóg spośród krzewu i rzekł: Mojżeszu! Mojżeszu! A on odpowiedział: Oto jestem!” (Wyj.3:4). „Anioł Pański” objawił się jako manifestacja samego Boga! „Anioł Pański” pojawia się w wielu innych miejscach Pism Hebrajskich jako obecność samego Boga na ziemi. To jest przygotowanie do Nowego Przymierza i pełnego objawienia Boga, przyjmującego ludzką postać, — samego Mesjasza, Jeszua z Nazaretu! W płonącym krzewie Mojżesz spotkał Go i to spotkanie całkowicie zmieniło jego życie.

Co powiedział „Anioł Pański” Mojżeszowi? Zwróćcie uwagę na czasowniki: „Rzekł jeszcze Pan: Napatrzyłem się na niedolę ludu mojego w Egipcie i słyszałem krzyk ich z powodu naganiaczy jego; znam cierpienia jego. Zstąpiłem przeto, by go wyrwać z mocy Egiptu i wyprowadzić go z tego kraju do ziemi żyznej i rozległej, do ziemi opływającej w mleko i miód…” (Wyj.3:7-8). Słowo w siódmym wersecie przetłumaczone jako Pan w oryginale to — יהוה (Tetragram JHWH) samo imię Boga (הַשֵם הַמְפוֹרָש — Haszem ha-Meforasz). Bóg używa tu przenośni, podobnie jak człowiek uczestniczy w wydarzeniach. On widzi, słyszy, zna cierpienia, wyprowadza. Aby utożsamić się z doświadczeniem ludzkości i złagodzić cierpienie, Bóg posyła „Anioła Pańskiego”.

To spotkanie zmieniło życie Mojżesza i uczyniło go posłańcem Boga dla wyzwolenia Izraela. Dla nas, zapowiada to pojawienie się Mesjasza:

„Lecz gdy nadeszło wypełnienie czasu, zesłał Bóg Syna swego, który się narodził z niewiasty i podlegał zakonowi, by wykupił tych, którzy byli pod zakonem, abyśmy usynowienia dostąpili.” (Gal. 4:4-5)