Parsza Toldot: Czy błogosławieństwo ukradzione przez Jakuba wskazuje na Mesjasza?

תּוֹלְדֹת

Rodzaju 25:19 — 28:9

Pod koniec poprzedniego rozdziału Tory czytamy, że Abraham oddał wszystko, co miał, — Izaakowi (Rodz.25:5) i umarł (Rodz.25:8). Aby wyeliminować wszelkie wątpliwości dotyczące fizycznej i duchowej tożsamości potomka Abrahama, teks podaje: „Po śmierci Abrahama błogosławił Bóg Izaakowi, synowi jego.” (Rodz.25:11). Podobnie jak w przypadku poprzednich genealogii w Księdze Rodzaju, rodowód niewybranego syna jest podany jako pierwszy, a za nim jest rodowód wybranego. Dlatego mamy genealogię Ismaela w Rodz. 25: 12-18, a zaraz po niej, w wersecie 19, pokazana jest linia rodowa Izaaka. I od niej rozpoczyna się dzisiejszy cotygodniowy fragmenty Tory.

Warto zauważyć, że żona Izaaka, Rebeka, podobnie jak Sara przed nią, była niepłodna (Rdz. 25:21). Fakt zrodzenia Izraela jako ludu przez bezpłodne kobiety, zawiera w sobie ważne przesłanie teologiczne: historia Izraela jest opowieścią o Bożej zdolności do dawania nadziei w miejsce rozpaczy, światła w miejsce ciemności, życia w miejsce śmierci. Ci, którzy dokładnie śledzili świętą historię Izraela, nie powinni się dziwić, że Mesjasz Izraela narodził się z dziewicy (Iz. 7:14).

Izaak modlił się do Pana o swoją bezpłodną żonę i Rebeka poczęła bliźnięta. Według Księgi Rodzaju 25:22, chłopcy przepychali się i kopali nawzajem w łonie Rebeki. Kiedy Rebeka, zaniepokojona tym, co zachodziło w jej łonie, szukała odpowiedzi od Pana, Bóg odpowiedział jej bezpośrednio: „A Pan rzekł do niej: Dwa narody są w łonie twoim i dwa ludy wywiodą się z żywota twego. Jeden naród będzie miał przewagę nad drugim, starszy będzie służył młodszemu.” (Rodz. 25:23). To było coś znaczenie poważniejszego niż zwykła rodzinna wrogość. To raczej wyraźnie rozwijająca się walka między nasieniem węża i nasieniem kobiety z Rodz.3:15., poprzedzająca czas, kiedy młodszy (Jakub i jego dzieci) miał odziedziczyć obietnice dane Abrahamowi.

Ponadto ważne jest, aby zrozumieć, że proroctwo podane w Rodz. 3:15 rzuca teologiczny cień na cały ten cotygodniowy rozdział Tory. Znając Boże obietnice dane Rebece, nie dziwi nas, że Jakub otrzymuje prawo pierworództwa, gdy Ezaw zamienia je na misę z soczewicą (Rodz.25:34). I chociaż Tora nie naucza, że cel uświęca środki, ale oszustwo Jakuba w rozdziale 27, daje mu najważniejsze obietnice w całym Piśmie Świętym.

Zaraz po tym incydencie, Izaak mówiąc do Jakuba, oświadcza:

„Niechaj ci służą ludy i niechaj ci pokłon oddają narody. Bądź panem braci twoich, a niech ci pokłon oddają synowie matki twojej. Kto ciebie przeklinać będzie, niech będzie przeklęty, a kto tobie błogosławić będzie, niech będzie błogosławiony.” (Rodz.27:29)

Należy zauważyć, że te słowa znacznie przekraczają wszystko, co możemy znaleźć o Jakubie w Księdze Rodzaju. Nigdzie w Torze nie jest napisane, że narody powinny kłaniać się przed Jakubem. I to Jakub, a nie Ezaw, nazwał swego brata „panem” (Rodz.3:8). Ponownie, ten werset ma swój początek w Rodz. 3:15, a wypełni się dopiero w Mesjańskim Królu, największym z potomków Jakuba. Kilka mesjańskich proroctw opisuje panowanie Mesjasza nad Izraelem i wszystkimi narodami w podobny sposób, jak błogosławieństwo dane Jakubowi przez Izaaka; Warto wspomnieć o dwóch z nich. W Rodz. 49:8,10 czytamy:

„Juda — ciebie będą sławić bracia twoi, ręka twoja będzie na karku wrogów twoich, tobie kłaniać się będą synowie ojca twego. ... Nie oddali się berło od Judy ani buława od nóg jego, aż przyjdzie władca jego, i jemu będą posłuszne narody”.

Drugie proroctwo znajduje się w Psalmie 72. Opisuje ono panowanie Mesjasza nie tylko za pomocą kilku kluczowych słów z błogosławieństwa Izaaka, ale zawiera również aluzję do pokonania węża z 3 rozdziału Księgi Rodzaju. W Ps. 72:9 czytamy: „Niech przed nim zegną kolana przeciwnicy, A nieprzyjaciele jego niech proch liżą!", a w wersecie 11 jest napisane: