Parsza Wajera. Dlaczego oddanie Abrahama jest tak ważne?

וַיֵּרָא

Rodzaju 18-22

Tytuł tego cotygodniowego fragmentu Tory jest zaczerpnięty z pierwszego słowa Księgi Rodzaju 18:1 i po hebrajsku brzmi: „A ukazał mu się Pan pod dębami Mamre, kiedy siedział u drzwi (swego) namiotu w najgorętszej porze dnia.”

Życie Abrahama jak zapisano w Biblii, zaczęło się Bożym wezwaniem: „Lech – Lecha” „Idź do przodu, wyjdź” z Ur chaldejskiego (Rodz. 12:1-3). Bóg obiecał Abrahamowi ziemię Kanaan, aby uczynić z niego wielki naród, aby pobłogosławić go i uczynić go kanałem Bożych błogosławieństw dla „wszystkich narodów ziemi.”

W tym rozdziale Tory zapisywane są kulminacyjne wydarzenia z życia Abrahama, dzięki którym zaczynają się wypełniać Boże obietnice. Księga Rodzaju 18 zaczyna się od odnowienia obietnicy o narodzinach Izaaka, kiedy Bóg objawia się Abrahamowi w postaci dwóch aniołów. Ale później Bóg kieruje rozmowę na główny tor i wyjawia cel Swojej wizyty: ostrzega Abrahama o zbliżającym się sądzie nad Sodomą i Gomorą, gdzie mieszkał bratanek Abrahama — Lot. Powody, dla których Bóg odkrywa Swoje cele Abrahamowi, są podane w Rodzaju. 18:17-19:

„A Pan mówił: Czy mam zataić przed Abrahamem to, co zamierzam uczynić? Wszak z Abrahama na pewno wywodzić się będzie wielki i potężny naród, i przez niego będą błogosławione wszystkie narody ziemi. Wybrałem go bowiem, aby nakazał synom swoim i domowi swemu po sobie strzec drogi Pana, aby zachowywali sprawiedliwość i prawo, tak iżby Pan mógł wypełnić względem Abrahama to, co o nim powiedział.”

Boże odwlekanie wykonania sądu dowodzi wiarygodności faktu, że obietnice dane Abrahamowi zostaną dokładnie spełnione. Bóg mówi: „Od Abrahama, na pewno wyjdzie naród wielki i będą błogosławione w nim wszystkie narody ziemi.” Na znak wypełnienia Bożego powołania, Abraham wstawia się w imieniu całego miasta Sodomy, uzgadniając z Bogiem „zawieszenie wykonania kary”, jeśli w mieście znajdzie się choćby dziesięciu sprawiedliwych.

Abraham troszczy się, aby błogosławić nie tylko swoich krewnych, ale „wszystkie narody ziemi” (Rodz. 18:18)

Po drugie, Bóg objawia warunki, na jakich to niewątpliwe i ostateczne wypełnienie się obietnic będzie realizowane w historii — gdy potomkowie Abrahama będą „strzec drogi Pana, postępować sprawiedliwie i uczciwie – tak, żeby Pan mógł spełnić Abrahamowi to, co mu obiecał” (Rodz. 18:19, tłum. Ewan. Instytutu Biblijnego). Chociaż Boże obietnice błogosławieństwa są nieodwołalne (Rzym. 11:29), tym niemniej Izrael może je otrzymać w całej pełni tylko wtedy, gdy szczerze i całym sercem poświęci się Bogu.

Sam Abraham przeszedł lata prób i popełnił wiele błędów — na drodze do stania się człowiekiem pełnego poświęcania i niezachwianej wiary.

Rezultat Bożej pracy nad doskonałością Abrahama został przetestowany i udowodniony w dalszej części tego cotygodniowego rozdziału. Dalsza część rozpoczyna się kolejnym „Wyjdź!” – tym razem, w celu złożenia w ofierze swego ukochanego syna Izaaka na górze Moria. Abraham wstał wcześnie rano, aby wypełnić Boże polecenie; a gdy podniósł nóż, aby zabić swoje dziecko obietnicy, Anioł Pański zatrzymał jego rękę i powiedział do Abrahama:

„Przysiągłem na siebie samego, mówi Pan: Ponieważ to uczyniłeś i nie wzbraniałeś się ofiarować mi jedynego syna swego, Będę ci błogosławił obficie i rozmnożę tak licznie potomstwo twoje jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza, a potomkowie twoi zdobędą grody nieprzyjaciół swoich, I w potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi za to, że usłuchałeś głosu mego.” (Rodz. 22:16-18)

Niech Bóg Abrahama, który wiernie pracuje w życiu każdego z tych, których powołał, doprowadzi nas do prawdziwego i pełnego oddania się Jemu, abyśmy odziedziczyli błogosławieństwo!