וַיִּקְרָא (Wajikra/ Zawołał)
Księga Kapłańska 1:1 — 6:7
Dlaczego przebaczenie jest dla nas ważne? Mówi o tym Księga Kapłańska, zwłaszcza rozdziały dzisiejszego cotygodniowego fragmentu — najmniej znane i najmniej poczytne rozdziały Biblii, prawdopodobnie ze względu na fakt, że wiele osób odstraszają szczegółowe opisy zasad składania ofiar, służby kapłanów, i tak dalej. Proszę nie przerażajcie się! W Księdze Kapłańskiej zawarty jest rewolucyjny charakter Prawa Mojżeszowego, w którym po raz pierwszy w historii ludzkości, Bóg ustanawia dla grzesznej ludzkości system uzyskania przebaczenia i nawiązania komunikacji – w relacjach osobistych – z kochającym, ale świętym Bogiem.
Głównym wątkiem tego fragmentu Tory, poświęconego różnym ofiarom Mojżeszowego Przymierza, jest temat odpuszczenia grzechów. Wyrażenie „i będzie im wybaczone” pojawia się tylko około czterdziestu razy w całym Starym Testamencie. Najczęściej frazę tą można znaleźć w Księdze Kapłańskiej, a szczególnie w tym cotygodniowym w fragmencie. W całej Biblii, kiedy Bóg wymawia słowo wybaczać w odniesieniu do ludzkiej grzeszności, niesie ono w sobie przekaz wszystkiego, co jest wymagane od osoby winnej i co jest niezbędne do przywrócenia relacji z Bogiem.
W ciągu ostatnich kilku dekad przeprowadzono ogromną liczbę badań społecznych i psychologicznych na temat przebaczenia, niekoniecznie w odniesieniu do wiary. Co ciekawe, ogólne wnioski pokazują, że zarówno otrzymanie przebaczenia, jak i przebaczenie innej osobie, przyczynia się do poprawy zdrowia, zarówno fizycznego, jak i emocjonalnego. Badania obrazują również, że bardzo trudno jest wybaczyć innym, jeśli sami nie doświadczyliśmy przebaczenia! A więc przebaczenie jest dla nas dobre, ale musimy doświadczyć go sami, zanim zdołamy je przekazać i przebaczyć innym.
To prowadzi nas z powrotem do naszego cotygodniowego rozdziału, opisującego szczegóły wszystkich pięciu głównych ofiar obowiązujących w Prawie Mojżeszowym, dzięki którym ludzie mogli otrzymać przebaczenie, a ich grzechy były odpuszczone. Poprzez ten system ofiar, a zwłaszcza ofiarę za grzech, Bóg pokazał nam swoją miłość i dobroć. Dlaczego? Według króla Salomona:
„Zaiste, nie ma na ziemi człowieka sprawiedliwego, który by tylko dobrze czynił i nie grzeszył.” (Koh.7:20)
Wszyscy zgrzeszyliśmy i nie odpowiadamy Bożym standardom i dlatego potrzebujemy odkupienia naszych grzechów.
Ale jak możemy otrzymać przebaczenie dziś, kiedy Świątynia i ołtarz zostały zniszczone około 2000 lat temu? To jest pytanie i nowa rzeczywistość, w obliczu której naród żydowski stoi od czasu zniszczenia Świątyni w 70 roku. W przeciwieństwie do niewoli babilońskiej, która była jasno określona przez Boga za pośrednictwem Jeremiasza (siedemdziesiąt lat), drugiemu wygnaniu nie towarzyszyła obietnica krótkoterminowości. W takiej sytuacji, propozycja żydowskich przywódców tamtych czasów, na rozwiązanie tego problemu, była taka, że modlitwa może zastąpić ofiarę. W rzeczywistości ta decyzja nie ma podstawy biblijnej, jest raczej tradycją. W rezultacie, w ciągu ostatnich dwóch tysięcy lat, pobożny Żyd modli się codziennie taką modlitwą: „Niech moja modlitwa przed Tobą, będzie tym samym, jak gdybym przyniósł ofiarę przebłagalną, jak gdybym przyniósł ofiarę za występek, jak gdybym przyniósł ofiarę całopalną... „ i tak dalej.
Jednak Bóg w Swoim Słowie bardzo szczegółowo opisał, co się stanie, gdy ofiary na ołtarzu staną się niedostępne. Ponad tysiąc proroctw w hebrajskim Piśmie Świętym mówi o Mesjaszu, Jego naturze, Jego działaniu, o chwili Jego przyjścia i nowej rzeczywistości, która nastanie dla wszystkich wierzących — odpuszczenie grzechów.
Według słów proroka Izajasza:
„Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan jego dotknął karą za winę nas wszystkich.” (Iz.53:6)
Mesjasz jest najwyższym objawieniem Boga i ostateczną ofiarą, dzięki której wszyscy mogą poznać Żywego Boga.
Jeśli nie znasz Jeszua (Jezusa) jako osobistego Mesjasza i Zbawiciela, On wzywa Cię, abyś dzisiaj zwrócił się do Niego.
„... A takie jest to świadectwo. że żywot wieczny dał nam Bóg, a żywot ten jest w Synu jego. Kto ma Syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego, nie ma żywota.” (1 Jana 5: 11-12)
Polska — Anna Skliarenko
Последнее: 26.07. Спасибо!
