Parsza Szemini: Kto ustanawia zasady oddawania czci?

שְּׁמִינִי (Szemini / Ósmy)

Księga Kapłańska 9 — 11

Kto ustanawia zasady oddawania czci? Dzisiaj jesteśmy bardzo zagorzali w obronie własnej wolności wyboru. Nasza kultura mówi nam, że „nasza osobista droga” jest dla nas najlepsza i prawdziwa, i nikt nie powinien krytykować naszych decyzji, dopóki nie naruszają one wolności wyboru innych ludzi. W rzeczywistości jedyną rzeczą, co do której w nowoczesnym społeczeństwie brak tolerancji – to „nietolerancja”, czyli, nieprzyjmowanie wyboru lub sposobu życia innych ludzi, jeśli jest on inny od naszego.

Jako naśladowcy Mesjasza, często bronimy naszej wolności wypowiedzi i wyboru jako najwyższej wartości — nawet w relacji z Bogiem. Wśród korynckich wierzących było popularne powiedzenie: „Wszystko mi wolno” (1 Kor.6:12). Wyrażali przez to swoją wolność wyboru życia według własnych upodobań – włączając w to udział w pogańskich świętach i seksualną niemoralność. Ich poważne niezrozumienie tego, co to znaczy być „wolnym w Chrystusie”, oparte na tym, co uważali za swoją wyższą „wiedzę”, spowodowało, że zdradzili Boga i Jego prawo miłości — dążenie do doskonałości  ze względu na swoich braci i siostry w Jeszua  i  swoich współplemieńców.

Budowa Świątyni została zakończona, a chwała Boga zeszła i spoczęła w  Miejscu Najświętszym, o czym czytamy w 40 tym rozdziale Księgi Wyjścia, następnie Księga Kapłańska zaczyna się bardzo szczegółowym opisem różnych procedur składania ofiar, a w dalszej części  opowiada o poświęceniu Aarona i jego synów na kapłanów. W 9 rozdziale Księgi Kapłańskiej, Aaron i jego synowie rozpoczynają swoją posługę kapłańską, składając codzienne ofiary na ołtarzu.

Ale w rozdziale 10 wydarza się tragedia! Dwaj najstarsi synowie Aarona Nadab i Abihu „ofiarowali przed Panem inny ogień, którego im nie nakazał.” (Kpł.10: 1). Odurzeni niedawno otrzymaną władzą i poczuciem uprzywilejowania, — a może nawet alkoholem, co sugerują kolejne wersety, — synowie Aarona doświadczyli „wolności ” kapłanów, i uwielbili Boga tak, jak sami uznali za słuszne ale „wtedy wyszedł ogień od Pana i spalił ich, tak że zmarli przed Panem.” (Kpł.10:2).

Podobnie jak podczas czczenia złotego cielca, co Aaron określił jako „święto Pana” (Wyj 32:5), tutaj również Nadab i Abihu wybrali sposób uwielbienia, sprzeczny z wolą Boga i Jego sposobami. W obu przypadkach na tych, którzy postanowili oddać Mu cześć tak, „ jak im się zechce” , przyszła Boża kara.

Nowy Testament daje szeroki zakres akceptowalnych modeli i instrukcji oddawania Panu czci, z dużą dozą osobistej wolności. Ale, zgodnie ze słowami Jeszua, które wypowiedział w rozmowie z Samarytanką, Bogu podobają się czciciele, którzy „oddają Mu cześć  w duchu i prawdzie” (Jan 4:24). Powinniśmy uwielbiać Go w duchu, od serca, a nie tylko poprzez zewnętrzne obrzędy, ale też musimy Go czcić w prawdzie, zgodnie z Jego wolą i według Jego sposobów, żeby Bóg odzwierciedlał się i był naprawdę wywyższony w naszym uwielbieniu.  Żadne nasze samodzielne oddawanie czci „złotemu cielcowi” nie może być przez Niego przyjęte!

W rzeczywistości, całe nasze życie jest aktem uwielbienia pochodzącego z serca wypełnionego miłością do Boga i odzwierciedlającego Jego charakter, żebyśmy mogli prawdziwie wywyższać Go w tej Jego świątyni. Zwróćmy uwagę na wezwanie Pawła do Rzymian:

„Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza. A nie upodabniajcie się do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe.” (Rzym.12:1-2)